Şu sıralar sıklıkla izlediğim Bojack Horseman'ın bence en güzel bölümü 3. Sezon 4. Bölüm olan "Fish Out Of The Water", yani 'Sudan Çıkmış Balık'. Diziye hiç başlamamış olsanız bile kesinlikle görmeniz gereken bir bölüm. Ben demiyorum Vulture diyor, ki haklı da... Bu bölüm tam bir kısa film tadında. Diyalog yok ve yerine şirin mi şirin bir müzik seçimi var.
Belli bir yaşa geldiğimde etrafımdaki her şey sanallaşmaya başladı. Dünya gerçekliğini gitgide yitirmişti. Sanki her an rüyadaymış gibi hissediyordum. Bazen yürürken veya bir işle meşgulken bu düşünce aklıma gelirdi ve geldiğinde nasıl yürünüceğini veya nasıl ellerimi kullanıcağımı bir anda unutuveriyordum. Etrafımdaki insanları taklit ederek yürümeye çalışıyordum...
Bedenim bana ağır ve gereksiz geliyordu, yaşam anlamsız geliyordu. Yaşama ayak uydurmak için günlük görevlerimi yerine getirip bir an önce okumaya veya derin düşüncelere dalmak için zaman kovalıyordum.
Ameliyatımdan sonra günler ve saatlerce izlediğim sabah kuşağı programları, eski türk dizileri ve yeni türk dizilerini izlemekten boğulmuştum. Ama başka bi şansım da yoktu. Sadece onları izleyebiliyordum, telefon kullanamayacak kadar canım yanıyordu kollarım bile bana ağır geliyordu. Yataktan kalkamıyordum. Yapıcak hiçbir şey yoktu. Salona sıkışmıştım. Konuşacak kimsem de yoktu. Yalnızdım. Sadece salondaki televizyon, ve ben vardık; yıllarca eleştirdiğim kadın programları, yemek programları, yaz dizileri...
“Ben bir şey değilim. asla bir şey olmayacağım, bir şey olmayı isteyemem, öte yandan dünyanın tüm hayalleri bendedir...”
Fernando Pessoa
Özel olmak.
Hepimizin kendimize nitelendirdiği bir sıfat olmalı. Hepimiz özel olduğumuzu düşünüyoruz. Farklı, ayrı.
Peki, gerçekten öyle miyiz? Günümüzde yaklaşık 8 milyar insanın yaşadığı bu dünyada (ve bu hesaplama dünya üzerinde yaşamış insanlığın sadece %6 civarıymış) kendimizi nasıl farklı görebiliriz?
"Ben düşünmekten yoruldum, benim yerime de düşünür müsün? Benim yerime ilgilenir misin insanlarla, yalanla, ihanetle, yalnızlıkla? Geceleri birdenbire bastıran sağanak yağışlı korkuları alır mısın yamacımdan? Gündüz gözüyle sevemiyorum kimseyi. Yüreğimdeki bu düğümü çözebilir misin?"
Jack Kerouac
Yine bir eve dönüş yolunda düşünmekle bir yere varmadığım için bu sefer yazma kararı aldım.
Gitgide yalnızlığa alışıyorum.
Hayır, daha doğrusu buna alışmışım. İnsanlar etrafımdayken eskiden olduğu gibi eğlenmiyorum. Daha çok yalnız hissediyorum. Hep böyle hissettiğimi düşünmüştüm ama öyle değilmiş. Her eve dönüş yolunda içimde biriken o kalabalıktaki yalnızlığım patlak veriyor. Yalnız olmak ve kalabalığın içindeki yalnızlık birbirinden çok farklı.
